Op huisbezoek
Het is maandagmiddag en ik sta op de stoep van mevrouw Dimitri. Als ledenadviseur beantwoord ik niet alleen de telefoon, maar ga ik soms ook op huisbezoek. Iets wat we vooral doen als het gaat om zaken die meer emotioneler of kwetsbaarder zijn. Want sommige onderwerpen lenen zich beter om persoonlijk te worden besproken, in de vertrouwde thuissfeer.
Zoals bij mevrouw Dimitri. Een alleenstaande dame op leeftijd, maar met een fitte uitstraling. Hartelijk ontvangt ze me. “Wil je wat drinken?”, vraagt ze als ik op de bank ga zitten. “Koffie, water of wellicht een glaasje wijn?” Ik glimlach om de laatste optie. “Ik ben aan het werk, dus ik houd het op water, bedankt.” Even later komt ze aanzetten met water in twee sierlijke wijnglazen. “Je moet het toch een beetje leuk houden voor jezelf”, lacht ze. We babbelen kort wat, dan kom ik ter zake. “Mijn collega vertelde me dat u gebeld had en graag personenalarmering wilde. Maar dat u zich afvraagt of het in uw geval wel kan.”
“Klopt”, zegt mevrouw Dimitri. “Een vriendin van mij is onlangs thuis gevallen. Dat heeft me aan het denken gezet. Ik ben ook de jongste niet meer.” Ze pauzeert even met een slokje water en zucht. “Alleen weet ik niet of ik er wel voor in aanmerking kom. Ik heb geen kinderen of partner en al mijn vrienden zijn op leeftijd. Dus tsja, wie kan ik dan inschakelen als ik val?!” Ik zie aan haar gezicht dat die gedachte er inhakt.
Het advies
Als ik doorvraag, kom ik erachter dat personenalarmering in haar geval waarschijnlijk niet medisch noodzakelijk is. Mevrouw is immers nog fit, heeft geen ziektes of beperkingen. “Maar ik kan me voorstellen dat zo’n alarmknop wel zo prettig is qua voorzorg. En het u een veilig gevoel kan geven”, stel ik haar gerust. “Met z’n tweeën kunnen we vast iets bedenken wat werkt!” Samen bespreken we vervolgens hoe mevrouw deze vraag aan anderen kan stellen, op een manier die voor haar goed en prettig werkt. Al pratende kom ik erachter dat mevrouw Dimitri actief lid is van een kerk. “Zou niet één van uw mede-kerkgangers als achterwacht kunnen fungeren?”, stel ik voor. “Misschien kunt u een paar mensen van daar eens uitnodigen op de koffie en het hier over hebben? Dan voelt het vast wat prettiger.”
Even later trek ik de deur achter me dicht. Een tevreden mevrouw Dimitri achterlatend en met een aanvraagformulier voor personenalarmering in mijn tas. Wat fijn om een lid weer in haar kracht te kunnen zetten en de regie terug te geven. Daar doe ik het voor!
