Anita Hubner (49) uit Amsterdam voelde tijdens haar studie psychologie dat het steeds slechter met haar ging. “Ik sliep steeds minder, maar ik bruiste van de energie en ideeën. Medestudenten konden me niet meer volgen, doordat ik zulke grote gedachtesprongen maakte. Geleidelijk gleed ik in een psychose. Op een bepaald moment was ik ervan overtuigd dat ik in de Tweede Wereldoorlog leefde en de dochter was van Sigmund Freud. In de studentenflat waar ik logeerde, meende ik in een student Kurt Cobain te herkennen, de muzikant die zelfmoord pleegde. Ook dacht ik dat ik met overleden mensen kon praten. Vrienden hebben me toen naar de crisisdienst gebracht.”
"Ik hield mijn mond uit angst voor negatieve reacties"
Stoppen met studie
“De toenmalige psychiater vertelde dat een psychose dermate ontwrichtend is dat ik maar beter kon stoppen met mijn studie en op een kinderboerderij moest gaan werken. Medepatiënten die voor een behandeling terugkwamen naar de kliniek, hadden door de medicatie een blik in hun ogen waar het leven uit was. Zo wilde ik niet eindigen. Ik wilde afstuderen, een baan en een huis.”
Vol goede moed
“Het nieuwe schooljaar ging ik opgeknapt en vol goede moed terug naar de universiteit. Ik had zin om iedereen weer te zien. Maar toen ik op mijn studiegenoten afstapte, liepen ze weg zonder een woord te zeggen. Een hardere klap kon je mij op dat moment niet geven. Het klinkt gek, maar dat ik ziek was geworden en moest leren leven met een psychosegevoeligheid, vond ik minder erg dan het stigma en de afwijzing waarmee ik te maken kreeg.”
Mijn verhaal
“Toen ik startte als psycholoog in de ggz, gingen steeds meer ervaringsdeskundigen openlijk spreken over hun psychische kwetsbaarheid. Ik vond het schitterend, maar hield zelf mijn mond uit angst voor negatieve reacties en de gevolgen voor mijn loopbaan. Rond mijn veertigste begon het te knagen. Ik wilde mijn verhaal delen en iets betekenen voor medepatiënten. Ik werd ambassadeur van stichting Samen sterk zonder stigma en schreef het boek Vertel ik het wel of vertel ik het niet?, waarin ik met mijn verhaal de wereld in ging. Doodeng, maar ook een opluchting.”
Eindelijk mezelf
“Het is niet dat ik op elk feestje uitgebreid vertel over mijn psychoses. Ik kies mijn momenten, en mensen reageren verrassend positief. Openheid is een heel persoonlijke keuze en elke keuze is goed. Het gaat erom dat je voor jezelf de voor- en nadelen afweegt en bewust kiest in hoeverre je open wilt zijn en naar wie. Het grootste voordeel voor mij is dat ik eindelijk mezelf kan zijn en dat ik lotgenoten hoop kan geven dat je prima met een psychische aandoening kunt leven.”
Meer lezen over Anita?
Anita Hubner zet zich in om stigma’s rondom psychische aandoeningen bespreekbaar te maken. Bezoek haar website: anitahubner.nl.