Ruud vertelt zijn persoonlijke verhaal
Dit jaar zouden we 49 jaar getrouwd zijn’, vertelt gastredacteur Ruud de Waard met een brok in zijn keel. Zijn vrouw Rina heeft 'Dit jaar zouden we 49 jaar getrouwd zijn’, vertelt Ruud de Waard met een brok in zijn keel. Zijn vrouw Rina heeft nog steeds een grote rol in zijn leven. Hij leest regelmatig haar gedichten. Luistert naar de liedjes van Herman van Veen die ze zo mooi vond. En bekijkt foto’s van reizen die ze samen maakten.
Het ging mis
‘Toen ze 46 jaar was, kreeg ze een tumor in haar keel met uitzaaiingen naar haar strottenhoofd. Na chemokuren, bestralingen en een zware operatie was ze genezen verklaard. Tot ze zeventien jaar later, in 2013, moeite kreeg met slikken. Ze heeft zó gevochten voor haar leven,’ vertelt Ruud, ‘maar het ging mis. We zaten allemaal aan de zijkant van haar bed. Ik, mijn zoon en twee dochters. Ze keek ons aan, zakte weg en viel rustig in slaap. Ze overleed op 30 augustus 2014.
Doe het in je eigen tempo
'Dat eerste jaar zonder haar was vreselijk moeilijk’,vervolgt Ruud. ‘Je moet er echt eerst zelf doorheen, in je eigen tempo. Ruud koestert het contact met zijn kinderen en kleinkinderen. Drie keer per week gaat hij bij een van hen eten.
De radio en een lichtje aan
In het begin vond hij het vreselijk om daarna in een donker, stil huis terug te komen. Nog steeds laat hij de radio aan en een lichtje om het thuiskomen makkelijker te maken. ‘Ik voelde heel sterk dat ik naar buiten moest, onder de mensen moest zijn. Toen mijn werkgever mij na enkele weken belde en zei: “Kom weer even langs, even kijken”, greep ik die kans met beide handen aan. Ik ging ook twee keer per week zwemmen. En
boekte een weekend naar Texel. Zo had ik een route uitgezet. Dat heeft me erg geholpen.’
Jij kunt het
Zijn Rina is een soort innerlijke stem geworden, een beschermengel. En hij is ontzettend dankbaar voor hun leven samen, hun kinderen, kleinkinderen. Ze vieren dat ook door elk jaar op haar verjaardag samen uit eten te gaan. ‘De steun van mijn vrouw voel ik gewoon, nog steeds. “Jij kúnt het”, zei ze. Ik kan er nog steeds emotioneel van worden. Ik ben niet gelukkig en ook niet ongelukkig, maar heb genoeg energie om onder de mensen te blijven en dat wil ik ook aan anderen doorgeven. Probeer zo snel mogelijk je leven weer stukje bij beetje op te pakken. Blijf niet alleen in je kamer zitten. Ik ben blij dat ik het zo gedaan heb.’
